اي تير غمت را دل عشاق نشانه !

تا كــــــــــي به تمناي وصال تو يـگانه          اشكم شود از هر مژه چون سيل روانه؟

خواهد به سر آيد شب هجران تو يا نه؟         اي تير غمـــــــت را دل عشاق نشانـه!

جمعي به تو مشغول و تو غايب زميانه

رفتم به در صومعه عابـــــد و زاهــــد           ديدم همه را پيش رخت راكع و ساجد

در ميكــــده رُهبا در صومعه عابـــــد            گه معتكف ديـرم و گه ساكن مسجـد

يعني كه ترا مي طلبم خانه به خانه

هر دركه زنم، صاحب آن خانه تويي،تو!           هر جا كه روم،پرتو كاشانه تويي ، تو!

در ميكده و ديــــر كه جانانه تويي ، تو!           مقصود من از كعبه و بتخانه تويي، تو!

مقصود تويي ، كعبه و بتخانه بهانه

بلبل به چمن زان گل رخسار ،نشان ديد           پروانه درآتش شد و اسرار، عيان ديد

عارف، صفت روي تو درپير و جوان ديد           يعني همه جا عكس رخ يار توان ديـد

ديوانه منم ، من ، كه روم خانه به خانه

شيخ بهايي